Een 'gezond' dagje uit

Nancy Lentjes (projectleider bij het NAGF) is geen fan van pretparken. Te druk, wachtrijen, schreeuwende kinderen, wespen en de geur van vette baksels. Maar stiekem vindt ze het toch wel leuk om haar zevenjarige nichtje een dagje mee uit te nemen. En ze leert er ook nog eens een hoop van over gezond eten op zo'n dagje weg.

Gewapend met kennis over gezond gedrag en met een rugzak vol broodjes, appels en bananen togen wij (Nichtje, vriend en ik) naar een pretpark. Het zou mij niet gebeuren dat ze honger zou lijden en zich vol moest stoppen met ongezonde snacks. Ik was op alles voorbereid, dacht ik.

Bij binnenkomst sloeg de keuzestress bij mijn nichtje toe en renden wij met haar van attractie naar attractie. Ik gaf het snel op en dook op een bankje waar ik aan mijn appel begon. Toen de kleine wervelwind naar mij toe kwam wilde ze ook een appel, die ze na één hap weer in mijn handen duwde om er vervolgens van door te gaan. Zwetend en buiten adem kwam ze af en toe een slok water en een hap uit een boterham halen. Tot nu toe geen patat of ijsjes. Ze had zelfs de kraam met suikerspinnen over het hoofd gezien. Het ging goed, totdat mijn vriend zich meldde.

Omdat we de glijbaan, waar ze niet weg was te slaan, wel een beetje gezien hadden, togen we naar een ander deel van het park. Nichtje was het niet met ons eens en keek boos, waarop mijn vriend zei: "Loop nou effe mee, dan gaan we zo een ijsje halen." Vanaf dat moment bleek zelfs de glijbaan onbelangrijk en draaide voor haar alles om Het IJsje. Ik sprak mijn vriend hierop aan, waarop hij zei dat hij zelf ook zin had in een ijsje. En zo zaten we met zijn drieën aan een enorm softijs. Zalig, dat hadden we toch wel verdiend!

En daarmee was de toon voor de rest van de dag gezet. Vanaf dat moment zag ons nichtje overal suikerspinnen, patat, snoepautomaten en andere verlokkelijke beelden.  Aan het eind van de dag was ik uitgeput en zag ik het bereiden van een maaltijd niet meer zitten. Nichtje was inmiddels uitgespeeld en had honger. We hadden het zeurpunt bereikt. Daar had ik geen energie meer voor dus we besloten pannenkoeken te gaan eten op het park. Grote in de boter gebakken pannenkoeken met zo'n knapperig randje en veel stroop. Nichtje bleek na vier happen te moe te zijn om verder te eten en begon te zeuren om een ijsje...

Was mijn poging om het goed te doen mislukt? Ja. Had ik iets geleerd? Ook. Daarvoor moest ik wel in de spiegel kijken. Ons eigen gedrag had er mede toe geleid dat Nichtje ongezonde dingen wilde eten. Ik zeg niet dat ze zonder onze ijs-  en pannenkoekinterventies alleen maar boterhammen en appels had willen eten maar we hebben er zeker aan meegewerkt. Wij hadden zelf trek in een ijsje en geen zin in gezeur en koken.

Ik besloot deze inzichten mee te nemen in mijn workshop voor congres Gezond Uit over ons eigen gedrag als (groot)ouders en ooms en tantes. Wat is onze invloed op de behoefte van een kind? Het bleek best lastig om naar ons eigen gedrag te kijken en het duurde even voordat de eerste bekentenissen kwamen. Een mevrouw vertelde dat haar moment tijdens zo'n dagje bij aanvang was met een grote punt taart en koffie. Haar kinderen wilden dan ook  taart maar waren te ongeduldig om dat op te eten en lieten het gebak na één of twee happen achter. Of een moeder die haar kinderen liet kiezen tussen een ijsje/patatje of een souvenirtje uit de winkel en een vader die die zijn peuter leert dat snoeptomaatjes en stukjes fruit bij een dagje uit horen.

Ik heb in ieder geval veel geleerd. Bijvoorbeeld dat het nog niet zo makkelijk is om het goed te doen. Maar inzicht is de eerste stap naar verandering!

n.b.: Twee dagen na de workshop gingen we met Nichtje en vriendinnetje naar een ander pretpark, waar we eindigden met een ijsje. Niet slecht, toch? En gedragsverandering kost tijd.